Debby Petter - Gaandeweg
Thomas Verbogt schreef de tekst en deed de regie.
Haar moeder is overleden en de vrouw heeft, op die enkele verhuisdozen na, het hele verleden van de moeder in 134 vuilniszakken gedaan en weggegooid. Wat ze behouden heeft is een enkel fotoalbum, een blokfluit en een muziekdoos waaruit Het Zwanenmeer opklinkt als je die opent. Met deze ook al melancholieke melodieën komt het pijnlijke jeugdtrauma van haar zuster naar boven, die naar Australië is geëmigreerd. Verder weg van het ouderlijk huis kan niet, en dat heeft zijn reden. ’s Nachts belt haar zuster op, collect call. Urenlang vertelt ze haar verhalen, zelfs over betaalde seks. Die heeft ze met mannen die op hun vader ljken. Dure nachtelijke gesprekken. De zuster wil zelfs niet aanwezig zijn bij het overlijden en de begrafenis van moeder.
Zoals Petter haar rol speelt, is voorbeeldig en ingetogen, ook heel serieus. Afgezien van een vileine passage over moderne kunst, waarin een bak afgewerkte motorolie door omstanders wordt beschouwd als het hoogste in de kunsten, telt de voorstelling niet veel humor of losheid. Dat zou ook niet passen bij het geheel. Dus luistert het publiek aandachtig en met verstilde ontroering naar dit afscheidsverhaal.