Jochen Otten - Troosten


Troosten komt voort uit Jochen Ottens onmacht om zijn dochter te laten stoppen met huilen. Dat hij zo weinig empathisch vermogen heeft, bemoeilijkt de zaak aanzienlijk. In tegenstelling tot zijn hoog-sensitieve vrouw is hij laag-sensitief. Als hij iets voelt, doet hij er niets mee. Dat kropt zich op in zijn onderbuik. Met Troosten breekt Otten een lans voor de emotioneel onbeschikbare man.

Nee, hij heeft niks met zijn kind, geeft hij al snel met lichte tegenzin toe. Ze huilt. En als ze huilt, laat ze zich alleen troosten door Nijnie, haar knuffelkonijn. Maar Nijnie is niets dan een levenloos object waar je ‘de gevoelens van liefde op projecteert die je graag wilt krijgen’. Terwijl het niet tot liefhebben in staat is. Hijzelf functioneert, blijkt later, als de knuffel van zijn vrouw.

De druk pratende Jochen Otten hanteert een ijzersterke stand-up stijl. Zijn hardste grappen zijn intelligent ingekleed in de context: hij weet zonder aanstoot te geven over kanker te geinen, of per ongeluk zijn minuscule moeder dood te trappen. Met de ene verrassende parallel na de andere maakt hij zijn gevoelens op beeldende wijze inzichtelijk. De vliegen vastgeplakt in de plafonnière vergelijkt hij met mannen met kinderen: ‘waarom hebben jullie me niet gewaarschuwd?’

Het hoogtepunt van de avond is zijn waterdichte comedyriedel waarin hij grote politieke problemen koppelt aan emotioneel onvermogen. Doorgaan met het eten van vlees met het oog op de stijgende zeespiegel: massaal emoties wegstoppen. Klimaatproblemen gaan naadloos over in vluchtelingenproblematiek. Als ons land straks onder water staat, zijn de rollen omgedraaid. ‘Maar jullie waren toch goede dijkenbouwers?’ ‘Ja, we dachten ook dat we konden voetballen!’